De volgende afspraak
De tweede praatboek-afspraak met Tinie was al snel gemaakt. Besloten werd om dat over twee weken te gaan doen. In de tussenliggende tijd zou Tinie kijken welke foto’s uit haar albums een plekje verdienen in het praatboek. Eén ding wist ze al daarbij. Een foto van haar man mag in het praatboek niet ontbreken.
“Sjirk was de liefde van mijn leven”, zegt Tinie en om haar mond verschijnt een vertederende glimlach.
Het is het bekende verhaal van twee kinderen die bij elkaar in de klas hebben gezeten, maar toen nog geen oog voor elkaar hadden. Na de lagere school ging Tinie naar de huishoudschool en daarna werkte ze als hulp in de huishouding bij de notaris. Sjirk belandde bij de timmerman, twee dorpen verderop. Beiden gingen ze overdag op in hun werk en ‘s avonds was er dan de tijd om hun sociale contacten te onderhouden. Naar de film met vrienden of vriendinnen, bij elkaar thuis gezelschapsspelletjes doen of plaatjes draaien en dan proberen om de teksten op te gaan schrijven. Een ietwat verbleekt schrift tussen Tinie haar spullen op tafel is daar een bewijs van.
Maar op woensdagavond was er de jongens- en meisjesvereniging. Een serieuze aangelegenheid, waar het altijd erg gezellig was en veel plezier werd gemaakt.
En daar, op één van die avonden, is de vonk tussen Tinie en Sjirk overgeslagen en nooit meer uitgegaan. Vier jaar hadden ze vaste verkering, toen zijn ze verloofd en een jaar later getrouwd. Helemaal op de manier zoals dat toen gebruikelijk was. En omdat er eerst ook geen woonruimte beschikbaar was, hebben de tortelduifjes anderhalf jaar bij Sjirk zijn ouders in huis gewoond.
Terwijl Tinie me dit allemaal zit te vertellen, besef ik me hoeveel er in de tijd na de tweede wereldoorlog is veranderd. Decennia lang waren er vanzelfsprekendheden waar je aan voldeed en die goed werden gevonden, omdat ze altijd al zo waren geweest. Maar de tijd van wederopbouw is er ook één geweest van nieuwe ideologieën met de daarbij horende veranderingen. Voor oude zekerheden kwamen er nieuwe in de plaats. En dat bracht ook wel weer onzekerheid met zich mee. Want voordat een zekerheid ook daadwerkelijk als een zekerheid gaat voelen ben je soms al heel wat jaren verder.
Eén zekerheid staat vast. Je leeft in het nu en kijkt vooruit. En als het goed is, vol verwachting de toekomst tegemoet. Maar soms is achterom kijken niet erg. Want de vanzelfsprekendheden van vroeger zijn de basis voor de zekerheden van morgen.
Toch waardevol, zo’n praatboek!